De ervaring van het wonen samen met Thomas was voor Mirte anders dan ze had verwacht. Al twee jaar genoten ze van hun knusse huis, samen met hun honden Boef en Lola, die ze als pups hadden gekregen.
Voor Mirte waren de honden meer dan huisdieren; ze waren een deel van haar gezin. Na hun verhuizing naar een nieuw huis werd er echter plotseling een onverwachte spanning duidelijk.
Het bleek dat Thomas’ ouders niet op bezoek wilden komen zolang de honden er waren. “We komen pas als die dieren weg zijn,” was hun duidelijke boodschap.
Op een koude zaterdagmiddag werd deze ongemakkelijkheid voor het eerst duidelijk. Thomas’ ouders zouden langskomen voor koffie, en Mirte had alles klaargemaakt, zelfs een taart gebakken.
Echter, vlak voor het bezoek belde zijn moeder om af te zeggen. “We hebben er nog eens over nagedacht,” zei ze aarzelend, “maar we voelen ons niet op ons gemak met die honden in de buurt.”
De afzegging was voor Mirte onverwacht en pijnlijk. “Wat is er mis met onze honden?”
“Ze zijn zo lief en goed opgevoed,” reageerde ze geschrokken op het nieuws dat Thomas haar vertelde. Thomas legde uit dat zijn ouders zich gewoon ongemakkelijk voelden met de honden erbij.
Elke keer leek het mis te gaan wanneer er een etentje of familiebijeenkomst gepland stond. Steeds volgden dezelfde excuses.
“We komen wel als de honden weg zijn,” hield Thomas’ moeder vol, alsof het eenvoudig was om hun trouwe viervoeters even uit huis te sturen.
Tijdens een etentje zonder de honden besloot Mirte de kwestie toch eens ter sprake te brengen. Het antwoord was confronterend:
“Thomas’ vader gaf aan: ‘Wij houden gewoon niet van honden, en we vinden ze vies. Al dat haar, die geur, het is voor ons niet hygiënisch.'”
Mirte reageerde verbaasd met: “Vies? Onhygiënisch? Ze zijn schoon en goed verzorgd,” maar het gesprek kwam tot stilstand.
Thomas probeerde het gesprek te sussen door te beloven er later op terug te komen, maar Mirte voelde zich buitengesloten.
“Waarom moeten wij ons leven aanpassen voor jullie voorkeuren?” vroeg ze zich af. Thomas’ moeder handhaafde haar standpunt:
“Jullie hebben gekozen voor een leven met die honden, wij mogen dan kiezen om er niet bij te zijn. Als jullie ons willen zien, moet er iets veranderen.”
De confrontatie met dit keerpunt was voor Mirte onverwacht. Ze stond voor de moeilijke keuze tussen haar geliefde honden en de relatie met Thomas’ familie.
Terwijl ze naar huis reed, voelde Mirte haar tranen opwellen. Ze fluisterde zacht, “Ze begrijpen niet hoe belangrijk Boef en Lola voor ons zijn.”
“Ze willen dat we kiezen, maar voor mij is dat geen optie. Ik ga onze honden niet wegdoen om hen tevreden te stellen,” zei ze vastberaden.
Het innerlijke conflict van Thomas was merkbaar. Hij zei, “Ik begrijp je echt, Mirte, maar het zijn mijn ouders. Ik wil geen ruzie met hen.”
De weken die volgden waren beladen met spanning. Mirte merkte dat niet alleen het contact met haar schoonfamilie minder werd, maar ook dat er een emotionele kloof ontstond.
Ondanks herhaalde boodschappen van anderen, stond Mirte vast in haar beslissing: Hun honden maakten deel uit van hun leven en dat zou niet veranderen.
Mirte besefte langzaam dat een oplossing ver weg leek. Ze zat vast tussen haar liefde voor de honden en haar wens om een goede band met haar schoonfamilie te behouden.
Nadenkend over de situatie, vroeg ze zich af waarom anderen de koers van haar leven zouden kunnen bepalen. Waarom moesten zij veranderen om anderen tevreden te stellen die niet eens de moeite namen om hen te begrijpen?
Mirte begreep dat ze voor een lastige keuze stond. Haar honden waren onmisbaar voor haar en als dat betekende dat ze minder contact met haar schoonfamilie had, dan zou ze dat accepteren.
Vaak dacht ze, dat het oneerlijk was, maar als anderen hen niet konden accepteren met hun honden Boef en Lola, dan was dat niet hun probleem.
1. Haar ouders spreken duidelijke taal…..!
2. Haar ouders vinden honden vies en gewoon niet fijn!
3. Wat een bizar verhaal zeg. Lekker wegblijven!
4. ‘We komen wel als die honden er niet meer zijn’
5. Pas als de honden er niet meer zijn willen ze op visite komen….
