In een gezellig huisje aan de rand van het dorp resideert Aagje, een levendige dame van 82 jaar. Haar grijze lokken zijn altijd keurig opgestoken en haar ogen stralen nog steeds dezelfde vitaliteit uit als vroeger.
Echter, achter die schitterende ogen schuilt een diep gevoel van eenzaamheid. “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs,” deelt Aagje met een droeve blik.
Met enige trilling in haar stem spreekt ze over haar kinderen. “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark is een IT-specialist die de wereld over reist voor zijn werk.
Lisette, de jongste, heeft drie jonge kinderen en een drukke baan als verpleegkundige. “Vroeger waren we zo hecht,” herinnert Aagje zich.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Ooit leken die tijden ver weg. “Karin belt me af en toe, maar haar gesprekken zijn kort. Mark stuurt soms berichtjes vanuit het buitenland.”
“Lisette komt nog het vaakst langs, maar ook zij heeft het erg druk met haar werk en de kinderen. Ze moeten naar sport, school en vriendjes,” vertelt Aagje terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schouw kijkt.
Haar woonkamer is versierd met herinneringen: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We hadden een groot feest in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Nu is het huis zo stil.” De dagen lijken voor Aagje langer te worden.
“Ik probeer verschillende dingen te doen. Ik lees veel, doe mee aan activiteiten in het buurthuis en heb een klein moestuintje. Maar toch is het anders. Het huis voelt zo stil zonder hun gelach en gesprekken.” Ze zucht diep. “Ik mis hen enorm.”
Aagje heeft geprobeerd haar gevoel van isolatie te uiten. “Ik heb tegen Karin gezegd
Ze zegt altijd dat ze het zo druk heeft, waardoor ik haar mis. Ik wil geen last zijn, begrijp je?”
“Soms voel ik me gewoon zo vergeten,” vertelt Aagje terwijl ze een traan wegpinkt. “Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.”
Tijdens een zondagmiddag enkele maanden geleden kwam Lisette met haar kinderen op bezoek, zo deelt ze.
“Het was een chaotische, maar prachtige dag. De kinderen speelden in de tuin en we genoten samen van de lunch. Zulke dagen zijn onbetaalbaar voor mij, maar ze zijn schaars geworden,” verzucht ze.
Ondanks haar pogingen om actief en betrokken te blijven, voelt Aagje zich regelmatig eenzaam. “Ik heb in de afgelopen jaren vrienden verloren, dat is nu eenmaal onderdeel van het ouder worden. Het is echter lastig om nieuwe mensen te leren kennen en vriendschappen te sluiten op mijn leeftijd,” legt ze uit.
Om steun te vinden in haar eenzaamheid, zoekt Aagje contact met haar buurvrouw Marjan, die zich in een vergelijkbare situatie bevindt. “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie,” zegt ze.
”Marjan begrijpt hoe het voelt om je eenzaam te voelen en haar kinderen wonen ver weg, maar zij steunen elkaar en dat helpt,”
Aagje blijft echter hoopvol en heeft onlangs besloten een brief te schrijven aan haar kinderen, in de hoop dat ze wellicht hun prioriteiten zullen herzien. “Ik wil niet klagen,” zegt ze zacht, “maar ik wil dat ze weten hoe ik me voel.”
In de brief legt ze uit hoezeer ze hun gezelschap mist en hoe de kleine momenten van samenzijn haar dagen opfleuren.
“Ik schreef over onze mooie herinneringen en hoeveel ze voor me betekenen. Misschien realiseren ze zich dan hoe belangrijk die momenten voor mij zijn,”
Zodra ze de deur van haar huisje achter zich sluit, wandelt ze naar haar tuin waar de bloemen uitbundig bloeien. “De tuin geeft me rust,” glimlacht ze. “Het is alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Tijdens haar wandeling tussen de bloemen lijkt Aagje al haar zorgen even te vergeten. “Eenzaamheid is moeilijk,” besluit ze, “maar zolang er hoop is, blijf ik geloven dat mijn kinderen de weg terug naar huis zullen vinden.”
1. Naar eigen zeggen voelt ze zich soms zo vergeten:
2. Ondanks dat ze het allemaal begrijpt, doet het haar toch pijn:
3. De tijden van de kinderen op bezoek lijken lang vervlogen…
4. De dagen duren lang voor deze moeder/oma…
5. Naar eigen zeggen voelt ze zich soms zo vergeten en eenzaam:
