Melissa Sloan (46) valt op in de wereld van tattoos met haar 800 tatoeages, inclusief drie lagen inkt op haar gezicht, waardoor ze een levend kunstwerk is.
Ondanks haar liefde voor body art, ondervindt Melissa aanzienlijke hindernissen in haar zoektocht naar werk.
Ze gelooft dat haar tatoeages een grote rol spelen bij haar moeilijkheden om werk te vinden en dat vooroordelen over tatoeages haar kansen beperken.
Melissa begon te tatoeëren toen ze 20 was. Wat ooit een sporadische hobby was, evolueerde snel tot een verslaving.“Sinds mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren,” vertelt Melissa.
“Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe.” Haar uitgebreide collectie tatoeages is nu een essentieel deel van wie ze is.
Met het streven om door te blijven tatoeëren tot ze 70 is, heeft ze de wens haar hele lichaam uiteindelijk met kunst te bedekken.
Vroeger was Melissa werkzaam als toiletreiniger, een baan die haar financieel ondersteunde en waar ze haar twee kinderen mee kon onderhouden. Jammer genoeg raakte ze deze baan kwijt.
“Het was een moeilijke tijd,” herinnert ze zich. “Ik werd ontslagen omdat ik zogenaamd mijn werk niet goed deed.”
“Of mijn tattoos daar iets mee te maken hadden, weet ik niet zeker, maar het blijft een vraag die mij bezighoudt.”
Desondanks vermoedt Melissa dat haar uiterlijk heeft bijgedragen aan haar ontslag, zelfs al had haar vorige baas ook veel tatoeages.
Melissa heeft sindsdien moeite om werk te vinden. Ze zegt: “Ik heb zelfs opnieuw gesolliciteerd naar een functie als toiletreiniger in mijn buurt.”
“Maar elke keer krijg ik te horen dat ze me niet willen vanwege mijn tattoos.” Het benadrukt de vooroordelen waarmee Melissa te maken krijgt.
Zelfs al is ze bereid om elke baan aan te nemen, blijft Melissa zonder succes zoeken. Naast haar werkproblemen wordt Melissa ook sociaal uitgesloten vanwege haar tatoeages.
Een beschrijving wordt gegeven van hoe mensen in de omgeving van de persoon negatief reageren. “Er zijn veel geruchten verspreid over mij in de buurt,” wordt uitgelegd. “Sommigen beweren dat ik nooit werk heb gehad, wat niet juist is.”
Er wordt vermeld: ”Zelfs de lokale kroeg en de school van mijn kinderen hebben mij niet geaccepteerd. Ik word vaak buitengesloten vanwege mijn uiterlijk.”
De afwijzing die Melissa ervaart is genoegzaam. “Tattoo-winkels weigeren mij,” merkt ze op. “Zij vinden mijn lichaamskunst te extreem en willen er niet aan meewerken.”
De afwijzing van zowel traditionele werkplekken als tattoeage-experts toont de obstakels aan waar mensen met opvallende tatoeages vaak mee te maken hebben.
Melissa blijft vastberaden om haar passie voor tatoeages voort te zetten, ondanks de obstakels die ze tegenkomt. Haar doel is om elk stukje van haar huid te bedekken met kunst.
“Mensen zeggen dat mijn gezicht er nu uitziet als een smurf omdat het blauw is,” zegt Melissa met een glimlach. “Maar dat doet er voor mij niet toe.”
”Dit is wie ik ben en wat ik wil. Als iemand me morgen een baan aanbiedt, grijp ik die met beide handen aan, ongeacht wat het is.”
Het verhaal van Melissa Sloan werpt licht op een belangrijk maatschappelijk vraagstuk: de relatie tussen persoonlijke keuzes en uiterlijke verschijning enerzijds, en werkgelegenheid en sociale acceptatie anderzijds.
In de loop der tijd wordt Melissa, met haar vele tatoeages en haar toewijding, nog steeds geconfronteerd met uitdagingen die zowel haar loopbaan als sociale leven beïnvloeden.
In de tattoo-wereld is Melissa Sloan (46) een opvallende persoonlijkheid. Met niet minder dan 800 tatoeages, waaronder drie lagen…
