Marie, 81 jaar, woont alleen in een rustig dorp en ervaart steeds vaker de eenzaamheid die haar dagelijks leven tekent.
Haar vier kinderen, inmiddels volwassen en met hun eigen gezinnen, zijn haar dierbaar, maar het contact met hen is schaars.
“Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,” zegt ze zachtjes, zichtbaar aangedaan door de afstand die er tussen hen is ontstaan.
Marie heeft haar leven gewijd aan haar gezin, of het nu ging om het repareren van kleding of het oppassen op haar kleinkinderen, ze stond altijd klaar.
Haar huis was ooit gevuld met de drukte van kinderen en de geur van versgebakken koekjes, maar nu is het stil.
Hoewel ze begrijpt dat haar kinderen drukke levens hebben, mist ze de spontane gesprekken en het delen van herinneringen.
Vaak komen telefoontjes alleen wanneer haar hulp nodig is, wat Marie pijn doet. Als ze zelf contact zoekt, verlopen de gesprekken vaak kort en haastig.
Om de leegte te vullen, spendeert ze haar dagen aan lezen, puzzelen en wandelen, maar de stilte in huis blijft zwaar.
Marie wil haar kinderen niet belasten met haar eenzaamheid, maar ze verlangt ernaar dat ze nog steeds een belangrijke rol in hun leven speelt.
Ze hoopt dat haar kinderen haar niet alleen zien als een helper, maar vooral als hun liefdevolle moeder die altijd voor hen heeft gezorgd.
Soms vraagt ze zich af of deze eenzaamheid haar toekomst zal zijn, terwijl ze haar dagen vult met bezigheden zoals tuinieren en bakken.
Hoogst verlangt zij naar momenten waarop ze spontane verbinding kan voelen met haar kinderen.
Haar verlangen naar echte aandacht en verbondenheid blijft levend door de herinnering aan het huis dat ooit vervuld was van liefde.
1. Marie tracht haar kinderen niet te beladen met haar gevoelens van eenzaamheid.
2. De ongedwongen conversaties en het delen van herinneringen worden gemist.
3. Het betreurt haar dat telefoontjes vaak enkel plaatsvinden wanneer haar hulp nodig is.
4. Zelfs wanneer zij belt, verlopen de gesprekken gehaast…
5. Een hartverscheurende situatie…
