Al bijna haar hele leven woont Annie in een hoekwoning in een gezinsvriendelijke buurt, waarvan ze vindt dat het eigenlijk te groot voor haar is geworden vanwege de ruime kamers en grote tuin.
Desondanks kan ze geen afscheid nemen van haar geliefde thuis, dat vol zit met herinneringen en verhalen uit het verleden.
Gedurende de jaren heeft ze de buurt zien veranderen, met nieuwe gezinnen die kwamen en gingen, maar altijd vond ze er rust in. Totdat zes maanden geleden een jong gezin naast haar kwam wonen.
Het gezin bestaat uit twee ouders, een vierjarig jongetje en een zesjarig meisje, die Annie al snel ontdekte als energieke kinderen die haar rustige middagen zouden verstoren.
Terwijl overdag andere kinderen vaak in het speeltuintje aan de overkant spelen, geven de kinderen van haar buren er de voorkeur aan om in hun achtertuin te zijn, wat voor hen onschuldig plezier is maar voor Annie een grote bron van ergernis is geworden.
Iedere middag na schooltijd dringen het gelach en geschreeuw van de kinderen door de schutting heen. Ze spelen en genieten van hun tijd buiten, maar voor Annie is dit niet bepaald aangenaam.
“Ik ben op leeftijd en heb gewoon een dutje nodig in de middag,” deelt ze haar frustratie op een forum. “Door het lawaai van de kinderen van mijn buren lukt dat niet meer. Het is elke middag hetzelfde verhaal.”
Annie heeft al geprobeerd om dit probleem op een vriendelijke manier aan te pakken door haar buren te vragen of ze hun kinderen niet eerst anderhalf uur binnen kunnen houden na schooltijd, zodat zij haar welverdiende middagdutje kan doen.
Maar de reactie van haar buren is enigszins teleurstellend, volgens Annie.
Evident was hun standpunt: “hun kinderen moeten gewoon kunnen genieten van spelen.”
De buren begrepen dat Annie rust nodig had, maar vonden dat het essentieel was dat de kinderen na schooltijd buiten konden ontspannen.
Annie vond het antwoord onbegrijpelijk. Op het forum deelde ze: “Ik ben al zo lang hier,” “Ik woon hier als eerste in dit blok, al tientallen jaren. Ik heb toch ook recht op een beetje rust, zeker nu ik ouder ben?”
Echter lijkt de jongere buurt een andere kijk te hebben op de middagen. Annie begint duidelijk het contrast tussen de generaties in de buurt op te merken.
Ooit speelden haar eigen kinderen in diezelfde speeltuin en behandelden buren elkaar met respect, maar nu voelt ze dat haar behoeften als oudere bewoner worden overstemd door de energie van jongere gezinnen.
Het doet haar verdriet dat er geen oplossing lijkt te zijn. Ze zoekt geen conflicten met de buren, maar weet ook niet hoe ze anders aan haar broodnodige middagrust kan komen.
Een adviesverzoek verschijnt op het forum, gericht aan degenen die wellicht vergelijkbare situaties hebben meegemaakt.
“Ik ben het echt spuugzat,” sluit ze haar betoog af. “Het is mijn huis, mijn rust, en ik weet niet hoe ik dit moet oplossen zonder dat het uit de hand loopt.”
1. Een verzoek wordt gedaan dat kinderen na schooltijd niet in de achtertuin mogen spelen.
2. Annie verlangt dat de kinderen na schooltijd niet in de achtertuin spelen.
3. De 76-jarige eist ook dat de kinderen na schooltijd niet in de achtertuin spelen.
4. Haar middagdutjes worden verstoord door de buurtkinderen.
5. Door het lawaai van de kinderen is het haar onmogelijk om een middagdutje te doen…
