Met vol enthousiasme begaf Els zich die ochtend naar de manege, zoals ze al jaren deed. Voor haar was paardrijden niet zomaar een hobby; het was haar moment om te ontspannen, om zich even los te maken van de drukte van het leven.
Direct bij aankomst voelde Els dat er iets niet in orde was. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Hetgeen dat daarop volgde, had ze niet zien aankomen.
Met een ernstige toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je verzoeken te stoppen vanwege je gewicht,” klinken de woorden, die haar totaal verrasten.
Verward vroeg Els om verduidelijking, waarop de manager verklaarde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Die opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde in te houden.
Ze voelde zich verslagen en probeerde in gesprek te blijven. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager bleef bij zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Na het gesprek bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer zou kunnen rijden, maakte haar intens verdrietig. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later vol emotie.
Paardrijden was voor haar meer dan een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els had gehoopt op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich afgescheept.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als een verlies van haar geliefde hobby, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze jarenlang deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken ineens verder van haar verwijderd.
De realisatie dat haar gewicht een belemmering vormde voor haar favoriete activiteit, was moeilijk te accepteren.
“Hoewel ik begrijp dat ze rekening moeten houden met de paarden, voelt het zo oneerlijk. Het is alsof ik niet meer als individu word gezien,” sprak ze bedroefd.
De afwijzing liet een nasleep achter, en ze wist dat het tijd zou kosten om hiermee in het reine te komen. Desondanks is Els vastbesloten om niet op te geven.
“Ik wil simpelweg weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” verkondigde ze vol overtuiging. Voorlopig blijft het verlies groot, maar ze hoopt op een dag een weg terug te vinden naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
