Els bezocht vol enthousiasme de manege die ochtend, zoals ze al jaren trouw deed. Voor haar was paardrijden meer dan zomaar een hobby; het was haar moment van ontspanning, een manier om de drukte van het leven even te ontvluchten.
Echter, bij aankomst voelde ze onmiddellijk dat er iets anders was. Een medewerker verzocht haar apart te komen voor een gesprek. Wat daarop volgde, had ze niet zien aankomen.
Met een ernstige toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je verzoeken om te stoppen vanwege je gewicht,” klonken de woorden, die haar volledig overvielen.
Verward vroeg Els om opheldering, waarop de manager vervolgde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Deze opmerking raakte haar diep.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze moeite had haar tranen te bedwingen.
Zich verslagen voelend, probeerde ze het gesprek gaande te houden. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager bleef onvermurwbaar: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was afgerond, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet langer kon rijden, vervulde haar met diepe droefheid. “Ze beroven mij van mijn grootste passie,” zei ze later met emotie.
Paardrijden betekende voor haar meer dan slechts een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els had gehoopt op een open dialoog en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben mij geen kans geboden,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet enkel als een verlies van haar geliefde hobby, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze zolang deel van had uitgemaakt. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plotseling verder van haar verwijderd.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete hobbyteams verhinderde, kwam hard aan. Dit betekende het einde van een tijdperk.
De confrontatie met het feit dat haar bezigheid werd belemmerd, was een harde realiteit om te omarmen.
Uitgesproken met verdriet, zei ze: “Ik begrijp dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,”.
De afwijzing bleef aanwezig en ze besefte dat het verwerken hiervan tijd zou kosten. Ondanks het verdriet is Els vastbesloten om door te zetten.
“Met overtuiging verklaarde ze: “Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,”. Hoewel het gemis momenteel groot is, hoopt ze ooit terug te kunnen keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
