Regelmatig vindt Chris, een 36-jarige Amsterdammer, het lastig om zijn rust te vinden tijdens treinreizen, vooral als hij met bagage reist.
“Ik snap echt niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou,” klaagt Chris, die gefrustreerd raakt als anderen toch naast hem plaatsnemen.
Chris beschouwt treinreizen niet alleen als noodzakelijk, maar ook als een gelegenheid om te ontspannen. “Dat is mijn tijd om even bij te tanken,” vertelt hij.
Of het nu een zakelijke reis is of een weekendje weg, hij waardeert de tijd in de trein om zijn gedachten te ordenen.
Als iemand onverwacht naast hem gaat zitten, voelt het voor Chris alsof zijn persoonlijke ruimte wordt geschonden.
“Het is niet alleen dat ze naast me zitten, het lijkt wel of ze niet doorhebben dat ik probeer aan te geven dat ik mijn rust wil,” aldus Chris.
Op weg naar een conferentie in Utrecht herinnert Chris zich een specifieke treinreis. Vroeg in de trein, klaar om te werken, had hij een lange dag voor de boeg.
“Ik installeerde mezelf met mijn koffer, vol documenten en mijn laptop, en zette mijn koptelefoon op,” deelt hij.
Maar tot zijn grote irritatie koos een medepassagier ervoor om naast hem te zitten, terwijl er nog genoeg andere plekken vrij waren.
“Ik kon het echt niet geloven. Hebben mensen geen ogen? Die koffer ligt er niet voor niets!” Tot overmaat van ramp probeerde de man zelfs een gesprek met Chris aan te knopen, terwijl hij juist hoopte rustig te kunnen werken.
Volgens Chris is het opmerkelijk dat mensen regelmatig geen rekening houden met anderen. Hij zegt: “Het lijkt alsof de algemene houding steeds meer egocentrisch wordt. Mensen lijken geen oog te hebben voor de impact van hun acties op anderen.”
Chris herkent dit gedrag niet alleen in het openbaar vervoer, maar beschouwt het als een bredere trend in de samenleving. Hij zegt: “Tegenwoordig is iedereen vooral met zijn eigen zaken bezig, maar dat betekent niet dat we de essentiële regels van respect voor anderen moeten negeren.”
Soms tracht hij de situatie wat aangenamer te maken door te glimlachen, maar dat blijkt moeilijk te zijn. Hij zegt: “Het is afhankelijk van de context.”
”Soms heb ik behoefte aan een praatje, maar andere dagen wil ik gewoon mijn eigen ding doen. En dat is prima.”
“Het lijkt wel alsof goede manieren langzaam verdwijnen. Misschien is het tijd dat we ons wat bewuster worden van onze omgeving en de signalen van anderen,” oppert hij.
“Laten we allemaal wat meer rekening houden met elkaar. Dat zou het reizen voor iedereen een stuk aangenamer maken.”
Chris sluit af met de hoop dat in de toekomst reizigers meer aandacht zullen besteden aan de ruimte en signalen van hun medepassagiers, zodat een ontspannen reis voor iedereen mogelijk is.
1. Ondanks zijn koffer naast hem, willen mensen toch naast hem zitten.
2. De frustratie groeit met de dag: ‘dat maakte het nog ongemakkelijker’
3. Zijn koffer moet het signaal geven dat de plek bezet is…. Helaas…
4. Het voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt aangetast.
5. ‘Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.’
