Op leeftijd van 67 jaar heeft Vera sterke opvattingen over financiën en uitkeringen. Volgens haar past het bezitten van een auto niet bij het ontvangen van een uitkering.
“Mensen in de bijstand zouden geen auto mogen bezitten,” verklaart ze beslist. Voor Vera is een auto een luxe die niet thuishoort in een situatie waarin overheidssteun noodzakelijk is.
Vera gelooft dat mensen die afhankelijk zijn van een bijstandsuitkering hun levensstijl moeten aanpassen. “Een auto hoort daar gewoon niet bij,” legt ze uit.
Ze benadrukt de hoge maandelijkse kosten van auto’s, zoals verzekeringen, wegenbelasting en brandstof. “Uiteindelijk draaien wij, de belastingbetalers, op voor die kosten. Dat voelt gewoon niet eerlijk,” voegt ze toe.
Vera constateert dat velen in de bijstand ervoor kiezen om een auto te behouden, ondanks haar standpunt.
“Sommigen zeggen dat ze die nodig hebben om bijvoorbeeld kinderen naar school te brengen of boodschappen te doen. Maar ik denk dan: er zijn toch andere opties zoals fietsen, het openbaar vervoer of carpoolen?”
Onderschat volgens haar mensen vaak de kosten van een auto. “Een auto kost honderden euro’s per maand, een keuze die kritisch moet worden overwogen als je van een uitkering afhankelijk bent,” zegt ze.
Vera benadrukt dat de bijstand bedoeld is voor het noodzakelijke en niet voor luxe zaken.
“Als je een auto wil, dan moet je daar zelf voor werken en betalen,” stelt ze duidelijk. Ze gelooft niet dat een auto onmisbaar is.
Zelf heeft Vera lang zonder auto geleefd, net als haar ouders vroeger, en maakte ze gebruik van fiets en openbaar vervoer.
“Vroeger was dat heel normaal. Waarom zou dat nu niet meer kunnen?” vraagt ze zich af en wijst op moderne alternatieven.
“Er zijn verschillende vervoersopties beschikbaar, zoals fietsen, bussen en treinen, en voor speciale omstandigheden deelauto’s of buurtbusjes. Deze alternatieven zijn niet alleen voordeliger, maar vaak ook even effectief.”
Vera benadrukt de tijdelijke aard van de bijstand en het belang van het maken van keuzes. “Wanneer je ondersteund wordt door bijstand, zul je prioriteiten moeten stellen. Niet alles kan worden vergoed.”
Zij is van mening dat strengere controle en duidelijkere richtlijnen nodig zijn vanuit de overheid. Volgens Vera zouden de kosten van een auto beter besteed kunnen worden aan andere behoeften.
“Die financiële middelen zouden meer waarde bieden als ze besteed worden aan basisbehoeften zoals voedsel, kleding of zelfs aan spaargeld voor een onafhankelijke toekomst zonder bijstand. Dat lijkt me een gezondere benadering van financiën.”
Vera begrijpt dat haar standpunt niet altijd met open armen wordt ontvangen. “Ik ben me ervan bewust dat mensen mijn opvatting soms als te strikt ervaren, maar ik zie het simpel: bijstand is bedoeld om in basisbehoeften te voorzien. Luxe zaken, zoals een auto, horen hier niet bij.”
De hoop is dat er meer bewustwording komt over de bijstand: “Het is een vangnet voor wie het echt nodig heeft.”
”Als we dat principe allemaal omarmen, kunnen we de middelen eerlijker verdelen.” Voor Vera draait het om eerlijkheid en het maken van verstandige keuzes.
“Ik gun iedereen een comfortabel leven, maar dat betekent ook verantwoordelijkheid nemen. Als je afhankelijk bent van de bijstand, moet je je leefstijl aanpassen. Luxe hoort daar niet bij.”
1. Ze vindt dat de overheid duidelijkere grenzen moet stellen.
2. “Als je in de bijstand zit, moet je keuzes maken. Je kunt niet alles hebben.”
3. “Als je een auto wil, dan moet je daar zelf voor werken en betalen.”
4. “Uiteindelijk draaien wij, de belastingbetalers, op voor die kosten.”
5. Volgens haar past het bezitten van een auto niet bij een uitkering.
