Al jaren probeert Anita, een alleenstaande moeder, met een bijstandsuitkering rond te komen en dat is geen eenvoudige opgave.
Voor haar is het elke dag weer een uitdaging om haar kinderen te geven wat ze verdienen, terwijl ze tegelijkertijd maandelijks worstelt om financieel rond te komen.
Anita staat symbool voor vele ouders in een vergelijkbare situatie, gevangen in een systeem dat weinig speelruimte biedt.
“De uitkering is veel te laag om leuke dingen te doen,” legt Anita uit terwijl ze kritisch naar haar boodschappenlijst kijkt. Elke dag moet ze moeilijke beslissingen nemen over wat wel en niet mogelijk is.
Deze voortdurende afweging drukt zwaar op haar gemoed en heeft niet alleen impact op haarzelf, maar ook op haar kinderen.
Elke euro gaat op aan huur en vaste lasten, waardoor er aan het einde van de maand nauwelijks iets overblijft voor ontspanning.
“Ik wil gewoon dat mijn kinderen ook eens een keer iets leuks kunnen doen, zoals hun vriendjes. Het constant moeten teleurstellen is hartverscheurend, aldus Anita.
Of het nu gaat om een bioscoopbezoek of een dagje zwemmen, vaak ontbreekt simpelweg het geld. Sparen is bijna een onmogelijke opgave.
“Elke keer als ik denk dat ik iets kan sparen, gebeurt er wel weer iets onverwachts,” begrijpt ze. Toen haar wasmachine stuk ging, stond ze voor een dilemma.
Anita ervaart grote bezorgdheid door onverwachte uitgaven, zoals een nieuwe koelkast of schoolspullen. Met een uitkering die enkel voldoende is voor basisbehoeften, ontbreekt het haar aan de mogelijkheid om financiële reserves op te bouwen.
Ze deelt: “Het voelt voor mij alsof ik steeds meer achterop raak, terwijl de kosten voor boodschappen en energie stijgen en mijn uitkering niet meegroeit.”
Anita worstelt niet alleen met financiële lasten, maar ook met het gevoel van vervreemding van de samenleving, vooral wanneer ze ziet dat haar kinderen niet dezelfde kansen hebben als anderen.
Zij geeft toe: “Het is moeilijk soms, omdat je het gevoel hebt dat je als ouder tekortschiet.” Ondanks deze gevoelens blijft ze vechten voor haar gezin.
Steun vindt Anita bij andere moeders in soortgelijke situaties via online fora en Facebookgroepen. “Het is belangrijk om te merken dat je niet alleen staat in deze strijd,” benadrukt ze.
Samen met mede-bijstandsmoeders pleit ze voor een betere ondersteuning. “We streven niet naar luxe, maar naar iets meer financiële ademruimte in ons leven,” vertelt ze.
Het systeem omtrent bijstand maakt het voor Anita echter ingewikkeld om vooruitgang te boeken. “Het is ontmoedigend omdat je wilt werken, maar de regels van de bijstand maken dat bijna onmogelijk. Elke extra verdienste leidt direct tot verlaging van je uitkering,” vertelt ze ontmoedigd.
Voor Anita lijkt het een continue strijd: elke poging lijkt de situatie enkel moeilijker te maken. Ze voelt zich regelmatig genegeerd door de politiek en maatschappij, ondanks de discussies over armoedebestrijding.
Uit teleurstelling merkt ze op: “Er wordt veel gesproken over armoedebestrijding, maar ik zie er weinig van terug.” Het gevoel van ere-end-none”>
De last van onzichtbaarheid is voor haar net zo zwaar als de financiële druk.
Anita houdt echter hoop op een betere toekomst, zowel voor haarzelf als voor haar kinderen en alle andere gezinnen in armoede.
“Iedereen verdient toch een beetje geluk in het leven?” vraagt ze zich af, terwijl ze blijft vechten voor verandering.
1. Ze vindt het verschrikkelijk om steeds ‘nee’ te moeten zeggen tegen haar kinderen.
2. Sparen lukt niet want er gebeurt altijd wel iets onverwachts…
3. Ze zou zo graag eens leuke dingen willen doen met haar gezin..
4. ‘Van deze uitkering is het niet mogelijk om te genieten’
5. Genieten lukt volgens haar niet, de uitkering is te laag.
