Nadat ik had besloten te stoppen met werken en me volledig te wijden aan het huishouden leek het als de beste keuze.
Mijn man, Stefan, verdiende genoeg om ons beiden te onderhouden, en ik wilde meer tijd besteden aan het huis en dagelijkse taken.
In eerste instantie verliep alles soepel. Ik vond het prettig om het huis netjes te houden en te koken. Stefan leek ook tevreden; hij kwam thuis in een opgeruimd huis en at elke avond een warme maaltijd.
Echter, na enkele maanden begon zijn gedrag te veranderen. Hij informeerde niet meer naar mijn dag en leek mijn inspanningen als vanzelfsprekend te beschouwen, zonder enige vorm van dankbaarheid of erkenning.
Langzaam maar zeker werden de taken meer en meer. Eerst waren het eenvoudige verzoeken zoals: “Zou je ook de auto willen wassen?” of “Zorg ervoor dat mijn sportkleding morgen schoon is.” Maar al snel voelde het alsof ik zijn persoonlijke assistent was geworden.
Op een dag gooide hij zonder een woord te zeggen zijn schoenen in de woonkamer en liep gewoon door. Ik stond daar, verbaasd en gefrustreerd, terwijl hij blijkbaar verwachtte dat ik zonder enige vorm van respect zijn rommel zou opruimen.
Opgesloten voelend, had ik het gevoel dat Stefan dacht dat mijn mening er niet toe deed omdat ik geen betaalde baan had.
Het draaide allemaal om Stefan en zijn behoeften. Wanneer ik moe was of niet wilde koken, toonde hij irritatie. Hij vroeg: “Wat doe je de hele dag?”, alsof mijn inspanningen in huis waardeloos waren.
Op een bepaald moment besefte ik dat ik mijn identiteit was verloren. Ik was niet langer Marije, de zelfstandige vrouw met een carrière en eigen dromen. Ik was enkel ‘de vrouw van Stefan’, die leek te bestaan om hem tevreden te stellen.
Ik verlangde naar mijn werk, mijn eigen inkomen en vooral mijn gevoel van eigenwaarde. Het voelde alsof ik mezelf reduceerde tot een assistent in mijn eigen huis.
Op een keerpunt in mijn leven realiseer ik me dat ik met Stefan moet praten en hem duidelijk moet maken dat dit niet langer kan doorgaan. Maar de angst dat hij mij niet begrijpt of erger nog, niet wil veranderen, maakt me huiverig.
Wat ik wel zeker weet, is dat ik niet wil blijven in een situatie waarin mijn eigen leven niet onder mijn controle valt.
1. Ze gaf haar baan op om meer tijd te besteden aan hun huis… Nu spijt!
2. Een traditionele rolverdeling veranderde in iets dat op een gevangenschap lijkt…
3. Ze voelt zich als zijn persoonlijke bediende…
4. Alles draait om hem en zijn wensen zo laat ze weten.
5. ‘Het was alsof ik mezelf had gereduceerd tot een hulp in mijn eigen huis’
