In Amsterdam woont de 45-jarige moeder Patricia, die het geen probleem vindt om haar vierjarige zoon Michel een koekje te geven terwijl ze boodschappen doet.
Op ontspannen wijze loopt ze met Michel door de supermarkt, waar hij duidelijk geniet van zijn traktatie. “Mama, ik wil een koekje!” klinkt zijn enthousiaste stem.
Zonder twijfel neemt Patricia een pak koekjes van het schap, opent het en geeft een koekje aan Michel. Voor haar is dit een praktische manier om het winkelproces soepeler te laten verlopen.
Hoewel sommige mensen haar acties misschien vreemd vinden, maakt Patricia zich daar niet druk om. “Wat is het probleem? We betalen alles keurig bij de kassa,” zegt ze kalm.
Voor haar is dit een efficiënte aanpak. “Michel blijft ontspannen en vrolijk, en ik kan zonder stress mijn boodschappen doen.”
Toch merkt Patricia dat niet iedereen begrip heeft voor haar aanpak. Soms krijgt ze afkeurende blikken of hoort ze gefluister van andere klanten.
Patricia vertelt: “Sommige mensen denken dat ik Michel leer dat hij zomaar dingen kan pakken zonder te betalen. Maar we betalen alles gewoon, dus ik zie het probleem niet.”
Zij benadrukt: “Als ik Michel dat koekje niet geef, begint hij te zeuren of wordt hij onrustig. Dit maakt het winkelen voor ons allebei makkelijker.”
Patricia geeft aan dat het haar helpt om stress te verminderen, met name na een lange werkdag, naast het gemak voor haar zoon.
Terwijl ze glimlacht, legt ze uit: “Soms wil ik gewoon snel mijn boodschappen doen zonder gedoe. Als een koekje hem tevreden houdt, dan is dat voor ons beiden beter.”
Recent kreeg ze echter een boze reactie van een klant in de supermarkt. “Er was een vrouw die me kwaad aankeek toen ze zag dat Michel al halverwege het pak koekjes was voordat we bij de kassa waren,” herinnert ze zich.
“Ze zei dat ik eerst had moeten betalen.” Dit was Patricia’s reactie op de opmerking: “We betalen zo meteen, dus wat is het probleem?” Haar rustige houding maskeerde de innerlijke spanning die ze voelde.
Patricia vraagt zich soms af of ze wel goed handelt, maar ze blijft standvastig: “Het is zo’n klein ding, en het maakt ons beiden gelukkig,” licht ze toe.
Voor haar draait alles om balans: Michel is energiek en vraagt vaak om wat lekkers tijdens het winkelen. “Als ik hem een koekje geef, kunnen we sneller door de winkel heen.”
Patricia wijst erop dat zij absoluut niet de enige ouder is die met dit soort situaties te maken heeft. “Ik zie het overal. Ouders geven hun kinderen een snack of speeltje om ze rustig te houden tijdens het winkelen. Iedereen doet wat nodig is om de boel soepel te laten verlopen.”
Voor Patricia gaat het er niet om de regels te overtreden, aangezien alles netjes bij de kassa wordt afgerekend. Kritiek van anderen raakt haar nauwelijks.
Ze zegt nuchter, “Kinderen hebben niet altijd het geduld om te wachten. En ik ga geen strijd met hem aan over iets kleins als een koekje. Er zijn belangrijkere dingen om me zorgen over te maken.”
Patricia geeft toe dat elke ouder zijn eigen manier heeft om met opvoedingskwesties om te gaan. “Ik snap dat mensen het anders kunnen zien, maar dit werkt voor ons gezin,” zegt ze.
“Als het voor ons goed is, is dat wat telt. We doen allemaal ons best om de dag zo goed mogelijk door te komen, en voor ons is dat met een koekje in de supermarkt.”
1. Er zijn veel scheve gezichten in de supermarkt met deze situatie! Velen vinden dit ongepast!
2. Voor haar draait het niet om regels overtreden…
3. Volgens haar betaalt ze keurig bij de kassa….
4. Veel klanten zijn het er niet mee eens en worden boos!
5. Ze begrijpt zelf het probleem niet, omdat ze alles netjes afrekent!
