Chris, een 36-jarige Amsterdammer, heeft regelmatig moeite om zijn rust te vinden tijdens treinreizen, vooral wanneer hij met bagage reist.
“Ik snap echt niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.” Hij raakt gefrustreerd wanneer anderen toch naast hem gaan zitten.
Voor Chris zijn treinreizen vaak niet alleen noodzakelijk, maar ook een moment om te ontspannen. “Dat is mijn tijd om even bij te tanken,” vertelt hij.
Of het nu gaat om een werkreis of een weekendje weg, hij geniet van de momenten in de trein om zijn gedachten te ordenen.
Wanneer iemand onverwacht naast hem komt zitten, voelt Chris alsof zijn persoonlijke ruimte wordt aangetast.
“Het is niet alleen dat ze naast me zitten, het lijkt wel of ze niet doorhebben dat ik probeer aan te geven dat ik mijn rust wil.”
In zijn herinnering aan een specifieke reis naar een conferentie in Utrecht, zat Chris vroeg in de trein klaar om ongestoord te werken, met een lange dag voor de boeg.
“Ik installeerde mezelf met mijn koffer, vol documenten en mijn laptop, en zette mijn koptelefoon op,” vertelt hij.
Naast zijn grote irritatie koos een medepassagier ervoor om naast Chris te zitten, ondanks vrije plekken elders.
“Ik kon het echt niet geloven. Hebben mensen geen ogen? Die koffer ligt er niet voor niets!” Tot overmaat van ramp probeerde de man zelfs een gesprek met Chris aan te knopen, terwijl hij juist hoopte rustig te kunnen werken.
Chris werd enorm gefrustreerd door deze ervaring. “Het leek alsof die man totaal geen besef had van mijn irritatie, en dat maakte het nog ongemakkelijker,” zegt hij.
Chris vindt het onbegrijpelijk dat er zo weinig rekening wordt gehouden met anderen. “Er lijkt een trend te zijn waarin mensen steeds meer op zichzelf gericht zijn en niet denken aan hoe ze anderen beïnvloeden.”
Voor Chris is dit gedrag niet alleen in de trein te zien, maar als een algemeen verschijnsel in de maatschappij. “In deze tijd lijkt iedereen vooral met zichzelf bezig te zijn, maar dat betekent niet dat we de basisprincipes van respect voor elkaar uit het oog moeten verliezen.”
Terwijl Chris soms probeert de sfeer wat lichter te maken met een glimlach, blijft dat een uitdaging. “Het is afhankelijk van de situatie.”
“Soms heb ik behoefte aan een praatje, maar andere dagen wil ik gewoon mijn eigen gang gaan. En dat is prima.”
Chris is niet alleen in zijn frustratie. Vele reizigers ervaren vergelijkbare situaties in het openbaar vervoer.
“Men moet bewuster worden van hun omgeving en de signalen van anderen,” suggereert hij.
“Laten we allemaal rekening houden met elkaar voor een aangenamer reis voor iedereen,”
Chris sluit af met de hoop dat reizigers in de toekomst meer aandacht besteden aan ruimte en signalen van medepassagiers voor een ontspannen reis.
1. Naast zijn koffer blijven mensen toch zitten, wat tot frustratie leidt.
2. De groeiende frustratie maakt de situatie ongemakkelijker.
3. Zijn koffer zou moeten aangeven dat de plek bezet is, maar helaas…
4. Het voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt geschonden.
5. “Die koffer geeft duidelijk aan dat ik die plek claim voor mezelf.”
