Els, een moeder van 38 jaar oud, kreeg recentelijk te maken met uiteenlopende reacties nadat zij haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar een alledaagse uiting van liefde was, riep bij anderen kritiek op.
Dit onverwachte voorval zorgde ervoor dat Els ging nadenken over de diverse manieren waarop ouders hun genegenheid tonen en hoe dit door anderen geïnterpreteerd kan worden.
In een openhartig gesprek verklaarde Els: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els kwam deze feedback als een verrassing. Zij was opgegroeid in een gezin waar fysieke genegenheid heel normaal was.
“Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders, zelfs tot op latere leeftijd, mij en mijn broers kusten. Op de
Ze deelt: “In onze familie was het normaal om genegenheid te tonen, met een kus op de mond of op de wang, maakte niet uit.”
“Voor ons was het tonen van liefde een natuurlijke daad; het zat in onze aard als gezin,” deelt Els. Desondanks besefte ze dat niet iedereen in haar omgeving er hetzelfde over dacht.
De reacties van anderen op haar gedrag openden Els’ ogen voor de diverse opvattingen omtrent de wijze waarop ouders genegenheid tonen aan hun kinderen, vooral als het gaat om lichamelijke uitingen zoals een kus op de mond.
Sommigen hadden praktische bezwaren. Ze vertelt: “Sommigen beweerden dat het ‘onhygiënisch’ was of ‘schadelijk’ voor mijn kind. Ik vond dat vreemd,” zegt Els, enigszins verbijsterd.
“Ik ben de moeder. Ik zorg voor haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond plotseling verkeerd zijn?”
Na het ontvangen van negatieve reacties, begon Els te twijfelen en vroeg ze zich af waarom haar onschuldige gebaren zulke heftige reacties opwekten.
Er viel haar op dat terwijl iets voor haar normaal was, het voor anderen als ongemakkelijk beschouwd kon worden. Els erkent: “Ik begrijp dat er culturele verschillen zijn.”
“In bepaalde culturen wordt dit als normaal beschouwd, terwijl het in andere juist vermeden wordt. Toch had ik niet verwacht dat mensen zo’n sterke mening in mijn eigen omgeving zouden hebben.”
Tijdens gesprekken met haar vrienden kwam ze erachter dat zij de kus op de mond als “ongepast” beschouwden. “Ze vertelden me dat ze zich er ongemakkelijk bij voelden omdat het ‘niet bij de norm hoort’.”
”Maar wat houdt dat eigenlijk in? Wie heeft het recht om te bepalen wat wel of niet acceptabel is in de manier waarop je genegenheid toont aan je kind?”
“Mijn dochter voelt zich prettig dicht bij mij. Voor haar is die kus een symbool van geborgenheid en liefde. Waarom zou ik haar dat ontzeggen alleen vanwege het ongemak van anderen?”
Els besloot zich verder te verdiepen in het onderwerp en kwam erachter dat de opvattingen over kussen op de mond zeer uiteenlopen.
Er zijn verschillende meningen over dit onderwerp.
Volgens sommige ouders is dit gedrag gewoon een manier om liefde te uiten. Anderen vinden het ongepast, vooral als kinderen ouder worden.
Zelfs experts raden soms aan voorzichtig te zijn met dergelijke uitingen, omdat dit verwarring zou kunnen scheppen bij kinderen in hun relaties met anderen.
“Ik waardeer de goede bedoelingen van mensen die me willen laten reflecteren over de gevolgen van mijn daden,” geeft Els toe.
“Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het beste. Ik begrijp wat voor haar werkt en waar ze zich prettig bij voelt.”
Ze laat een glimlach zien terwijl ze vertelt dat haar dochter nog steeds naar haar toekomt voor die dagelijkse kus. “Voor mij zegt dat alles.”
Els uit verbazing over het snelle oordeel dat mensen hebben over opvoedingskeuzes. Ze zegt: “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,”.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Els heeft besloten zich niet te laten beïnvloeden door kritiek, ondanks dat de situatie haar aan het denken heeft gezet. Ze spreekt vastberaden uit: “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,”.
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Els is door deze ervaring bewuster geworden van haar eigen opvoedingsstijl en heeft vertrouwen gekregen in haar intuïtie. Ze concludeert met een glimlach: “Ouderschap is geen eenheidsworst,” “En dat is oké.”
1. Sommige menen hadden praktische bezwaren tegen een kus op de mond.
2. Zo zijn er velen die met hun wenkbrauwen fronsen.
3. Els vertelt wat voor commentaar ze allemaal krijgt.
4. Het commentaar van velen slaat volgens haar nergens op.
5. De reacties brengen Els behoorlijk in verwarring.
