Een rustig en vredig leven was altijd het streven van Astrid, een 71-jarige vrouw, terwijl ze ouder werd.
Ondanks een complexe en soms pijnlijke relatie met haar zoon, voelde Astrid zich gezegend met twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen.
Haar leven kreeg kleur door de kleinkinderen en ze behield hoop dat de band met haar zoon op een dag zou verbeteren, ondanks alles.
Echter, een eenvoudige envelop, schijnbaar onschuldig tussen de post, zou alles veranderen in haar leven. Op een anoniem online forum lucht Astrid haar hart.
Zij deelt openhartig over de tragedie die haar heeft overkomen. “Mijn zoon had al jaren psychische klachten,” schrijft ze, “en ik wist dat het niet goed met hem ging.”
”We zagen elkaar nauwelijks nog, af en toe belden we, maar zelfs dat werd steeds minder.” Het contact was altijd al moeizaam geweest en in de loop van de tijd groeide de afstand tussen hen.
Astrid bevond zich in een moeilijke situatie waarbij haar relatie met haar zoon verslechterde door onbegrip en beschuldigingen van haar schoondochter.
Het verlangen om de band te herstellen was groot, maar ze stond voor een uitdaging om dit te doen zonder verdere escalatie.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid, die geconfronteerd werd met het pijnlijke nieuws van haar zoon’s overlijden door zelfdoding.
Een onverwachte wending in het verhaal werd duidelijk toen Astrid een rouwkaart vond waarin stond dat haar zoon was overleden, wat haar compleet verraste.
In haar laatste momenten had ze hem niet kunnen troosten, geen afscheid kunnen nemen, geen telefoontje, geen bericht ontvangen.
De overweldigende pijn van het verlies werd versterkt door de manier waarop ze het tragische nieuws vernam; als een klap in het gezicht.
“De uitvaart had al in besloten kring plaatsgevonden,” vertelt Astrid met verdriet.
“Ik wist niet dat hij er niet meer was. En nu was de uitvaart ook al voorbij,” kan ze bijna niet bevatten.
Haar hele wereld leek in te storten zonder mogelijkheid tot begrip. De schok was enorm, de leegte nog groter. Hoe kon ze doorgaan zonder ooit afscheid te kunnen nemen van haar eigen kind?
Niet alleen Astrid droeg deze pijn; ook haar in Australië wonende dochter kwam pas achteraf op de hoogte van het tragische verlies.
Verteld wordt op het forum, dat ze samen met haar dochter om het voorval gehuild heeft, hoewel ze ver van elkaar waren.
De emotie van verlies werd enkel maar sterker door het feit dat ze samen met haar dochter werden buitengesloten.
Niet alleen het verlies van haar zoon bracht verdriet, maar ook het onbegrip en de eenzaamheid die ermee samengingen.
In haar posts op het forum uit Astrid haar diepe pijn en onbegrip. “Waarom heeft mijn schoondochter me niet op de hoogte gebracht?”, vraagt ze zich af.
Ze had nooit verwacht dat ze van de belangrijkste momenten in het leven van haar zoon – en zijn overlijden – zou worden uitgesloten.
“Hoe kan het dat ik als zijn moeder niet ben geïnformeerd? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?” Haar berichten zijn gevuld met verdriet en wanhoop.
Er wordt beschreven hoe diep het gemis en onrechtvaardigheid voelde voor de persoon in kwestie, waarbij ze haar gevoelens van verlies en verdriet uitdrukt.
De ervaring van verlies en onzekerheid brengt haar naar een plek van niet weten hoe verder te gaan, aangezien ze steun en troost zoekt via verschillende kanalen.
In haar zoektocht naar antwoorden, blijft ze dicht bij haar dierbaren en vindt ze steun in online gemeenschappen die haar begrijpen en steunen in deze moeilijke tijden.
De ervaring heeft haar leven tot stilstand gebracht, waardoor ze met het gevoel van verlies en verdriet geconfronteerd wordt op een manier die haar diep raakt.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
