Op dagelijkse basis ervaart de 35-jarige alleenstaande moeder Roos moeilijkheden om financieel rond te komen, een uitdaging van formaat.
Met haar parttime baan verdient ze precies genoeg om de rekeningen te betalen en haar kinderen te onderhouden.
Dit jaar staat er een schooluitje gepland voor haar kinderen: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten? Vijftig euro per kind. Voor velen geen probleem, maar voor Roos een aanzienlijke som.
In haar strakke budget is er weinig ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. De vreugde van haar kinderen bij het horen van het uitje staat in schril contrast met de zorg van Roos over de teleurstelling die ze zal moeten brengen.
Roos doet haar uiterste best om aan de behoeften van haar kinderen te voldoen, maar dit soort situaties brengen haar aan het twijfelen.
In haar gedachten vraagt ze zich af of de perceptie van de school of andere ouders over haar anders zal zijn vanwege haar financiële situatie, die het betalen van bepaalde kosten niet mogelijk maakt.
Ondanks de wetenschap dat er andere ouders zijn in een vergelijkbare situatie, voelt ze zich vaak geïsoleerd. Het is belangrijk voor Roos dat haar kinderen niet het gevoel hebben dat ze iets missen, maar de harde realiteit van de financiële moeilijkheden is onvermijdelijk.
Overweeg ze om te verzoeken om een betalingsregeling of om hulp te vragen, maar schaamte weerhoudt haar hiervan. De vrees dat anderen haar zouden kunnen zien als iemand die haar financiën niet kan beheren, is groot.
Roos vermoedt dat mensen snel oordelen. Waarom zij niet meer zou werken of waarom ze geen betere spaarstrategie heeft, zijn vragen die anderen zich zouden kunnen afvragen. Maar voor Roos is het een strijd om elke maand de eindjes aan elkaar te knopen.
De angsten en zorgen die haar elke nacht wakker houden, blijven voor anderen mogelijk onopgemerkt, maar voor Roos zijn ze een alledaagse realiteit.
In gedachten gaat het voor haar niet alleen om geld, maar ook om het gevoel van waardigheid. Het voelt als een extra last om niet te kunnen bieden wat voor anderen vanzelfsprekend is.
Bij de keukentafel maakt Roos zich zorgen over hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje.
Ze verlangt ernaar haar kinderen niet te belasten met de financiële zorgen van het gezin, maar tegelijkertijd is de waarheid verbergen ook geen optie.
Voor haar zijn dit de moeilijkste momenten; het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen weegt zwaar op haar gemoed.
Ros blijft zoeken naar oplossingen. Misschien moet ze toch haar schaamte opzij zetten en om hulp vragen, hoe moeilijk dat ook is.
Roos streeft ernaar om ten allen tijde te voorkomen dat haar kinderen ontgoocheld raken. Mogelijkerwijs kan ze elders bezuinigen of de hulp van vrienden of familie inroepen.
Ondanks de omstandigheden behoudt Roos haar vastberadenheid. Ze wenst haar kinderen aan te tonen dat, hoewel de tijden zwaar zijn, liefde en veerkracht de krachtigste middelen zijn om voort te gaan.
Ondanks de hevige strijd, hoopt Roos nog steeds dat ze een manier zal vinden om haar kinderen dezelfde kansen te schenken als hun leeftijdsgenoten.
Ze tracht hen bij te brengen dat hoewel het leven soms onrechtvaardig is, volharding en hoop je ver kunnen brengen.
Met die vastberadenheid blijft ze strijden om de dromen van haar kinderen werkelijkheid te maken, al is het maar voor één dag.
1. Ze wil koste wat het kost vermijden dat haar kinderen teleurgesteld worden.
2. Het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kids weegt zwaar op haar gemoed.
3. Ze wil haar kinderen niet belasten met de financiële zorgen.
4. Ze vraagt zich af of andere ouders haar zullen beoordelen…
5. Een gevoel van wanhoop en schaamte…
3.
