In een knus huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar die altijd keurig haar grijze haren opsteekt en nog steeds dezelfde vitaliteit in haar ogen heeft als vroeger.
Maar ondanks haar sprankelende ogen, voelt Aagje een diepe eenzaamheid. “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs,” deelt Aagje met een droevige glimlach.
Haar stem trilt een beetje wanneer ze over haar kinderen praat. “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark werkt als IT-specialist en reist de hele wereld over voor zijn werk.
Lisette, de jongste, heeft drie jonge kinderen en een drukke baan als verpleegkundige. “Vroeger waren we zo hecht,” herinnert Aagje zich.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Aanhoudende gevoelens van afstand. “Karin belt me soms kort, terwijl Mark berichtjes stuurt vanuit het buitenland,” nu lijken oude herinneringen te vervagen.
“Lisette bezoekt me nog het vaakst, maar haar drukke schema met werk, school en kinderen maakt het moeilijk,” deelt Aagje, terwijl ze naar een kiekje van haar familie tuurt.
Gelukkige momentopnames sieren haar woning: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Hier op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“Op haar dertigste verjaardag hadden we een groot tuinfeest. Iedereen was aanwezig, zelfs de buren. Nu overheerst de stilte in huis.” De dagen lijken steeds langer voor Aagje te duren.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, doe mee aan buurthuisactiviteiten en onderhoud een moestuintje. Toch voelt alles anders. Het gemis van hun gelach en gesprekken maakt het huis stil.” Met een diepe zucht merkt ze op: “Ik verlang zo naar hen.”
Aagje heeft haar eenzaamheid aangekaart. “Ik heb Karin laten weten dat ik haar mis, maar ze beklemtoont altijd hoe hectisch het allemaal is.”
”Ik wil geen last zijn, begrijp je?”
Aagje deelt: ”Maar soms voel ik me zo vergeten.” Ze veegt een traan weg en vervolgt met: “Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.”
Over een zondagmiddag enkele maanden geleden toen Lisette met haar kinderen op bezoek kwam vertelt ze.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden rond in de tuin, en we hebben samen geluncht. Dat soort dagen zijn goud waard voor mij. Maar ze zijn zo zeldzaam geworden.”
Aagje voelt zich ondanks haar inspanningen om actief en betrokken te blijven vaak eenzaam, ze deelt “Ik heb vrienden verloren de laatste jaren, dat hoort er nu eenmaal bij op mijn leeftijd. Maar het is moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten als je ouder bent.”
Aagje brengt ook tijd door met haar buurvrouw, Marjan, die in een vergelijkbare situatie zit. “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie.”
”Marjan begrijpt hoe het voelt om je eenzaam te voelen. Haar kinderen wonen ook ver weg. We steunen elkaar, en”
“Dit is ondersteunend,”
Aagje blijft echter hoopvol. Onlangs heeft ze besloten een brief te schrijven aan haar kinderen, in de hoop dat zij hun prioriteiten misschien kunnen herzien. Ze zegt zachtjes: “Ik wil niet klagen, maar ik wil dat ze weten hoe ik me voel.”
In haar brief legt ze uit hoe erg ze het gezelschap van haar kinderen mist en hoe de kleine momenten van samenzijn haar dagen verlichten.
“Ik schreef over onze mooie herinneringen en hoeveel ze voor me betekenen. Misschien realiseren ze zich dan hoe belangrijk die momenten voor mij zijn.”
Na het sluiten van de deur van haar huisje wandelt ze naar haar tuin, waar de bloemen volop bloeien. Ze glimlacht en zegt: “De tuin geeft me rust. Het is alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Terwijl ze tussen de bloemen loopt, lijkt Aagje even al haar zorgen te vergeten. Ze besluit: “Eenzaamheid is moeilijk. Maar zolang er hoop is, blijf ik geloven dat mijn kinderen de weg terug naar huis vinden.”
